Klaartje
van Veldhoven

Verhalen verteller

Ik hou ervan verhalen te vertellen en mensen mee te nemen in de verwondering en kracht van muziek en theater, om de wereld stil te laten staan, en met elkaar even op een ‘andere’ plek te zijn. En op die plek kun je op een wonderlijke en pure manier emoties ervaren.Muziek is - in elk geval voor mij - iets wat beroert en ontroert.

Gezongen worden

Op tournee met Concerto Copenhagen en hoboïst Alfredo Bernardini trad ik op in enkele van de mooiste kerken van Scandinavië. Bach schreef in zijn cantates prachtige duetten voor stem en hobo, onder meer de titelaria uit Liebster Jesu, mein Verlangen, over een gelovige die Jezus zoekt, die hem wil omhelzen. Gedurende het derde concert overviel me plotseling het gevoel dat ik uit mezelf trad, alsof mijn lichaam zich openstelde voor de muziek en ik een doorgeefluik was. Een waanzinnige ervaring.

Opera & Muziektheater

In theater en opera krijgt muziek een extra laag door de verhalende context en de sfeer van decors, kostuums en licht. Dan kan een eenvoudige melodie plotseling boven zichzelf uitstijgen. Zo zong ik in de voorstelling Quarantaine eiland van Opera2Day het lied ‘Come again’ van John Dowland, een bitterzoet liefdeslied met intense en zintuigelijke zinnen als ‘To see, to hear, to touch, to kiss, to die’. Ik speelde een patiënt die sterft na het zingen van de slotzin. Het was in de buitenlucht, op een ijzeren bed, met het publiek om me heen. Na mijn dood liepen ze verder en bleef ik achter op het bed. Regelmatig hoorde ik gesnik om me heen, terwijl ik mijn ogen niet meer opende. Je hebt als zanger dan het gevoel dat je op zo’n moment één wordt met het publiek, dat met je ademt en meeleeft. Ik verheug me erop volgend seizoen weer met Opera2day samen te werken, als eerste Dame in Die Zauberflöte.

Kamermuziek

Op het moment dat ik soleer met een orkest, voelt dat voor mij als kamermuziek, je maakt samen muziek en reageert in het moment op wat de ander doet. Bij een orkest is dat een maatje groter dan bij een strijkkwartet, maar het gevoel is hetzelfde.
Leonard Eisenbroich gaf me hier een compliment over toen we liederen van Strauss uitvoerden in Londen, hij had nog nooit met een sopraan gewerkt die zo goed luisterde naar wat het orkest deed. Voor mij is dat compleet vanzelfsprekend.
Op het moment dat je samenzingt met een kwartet of een orkest zorg je er samen voor dat de muziek vleugels krijgt en boven zichzelf uitstijgt en dat doe je door je echt samen te werken, of het nu met Bach, Mozart of Strauss is.

Albums

De belangrijkste reden om een album te maken, is de liefde die ik voel voor bepaalde stukken. Daar wil ik me daar uren en dagen mee bezig houden: voor anker gaan en diep duiken. En dat is wat je doet bij het maken van een album. Dan mag je jezelf verliezen in uitzoeken van muziek, studeren, opnemen, en daarna uren terugluisteren van takes en daar weer keuzes in maken. Maar dat doe ik alleen bij liederen waarvan ik echt voel dat ik die moet vastleggen en daarmee hopelijk iets toevoeg aan de opnames die er al zijn. Bij het album Miroir de Peine, met organist Matthias Havinga, was dit gevoel sterk. Deze muziek van Hendrik Andriessen en Henk Badings is onbekend, maar ontzettend mooi en indringend. Dit werk verdient absoluut meer aandacht.

Meer dan klassiek

Al op het conservatorium vond ik het inspirerend en verruimend om ook naar jamsessies van de jazzafdeling te gaan. Later werkte ik veel samen met musici uit de jazz en improvisatie. Ik leerde veel van hen: het maakte de ruimte in mijn hoofd groter. Muziek is nu minder in beton gegoten. Volgens mij is die kruisbestuiving voor iedereen goed in de klassiek en de jazz. Er valt veel van elkaar te leren. Zoals jazzlegende Duke Ellington opmerkte: "Er zijn maar twee soorten muziek, goede en slechte."